Zgodnie z definicją, zawartą w Ustawie Prawo Łowieckie z dnia 13 października 1995 r. i Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 roku, w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz, proces polowania składa się z tropienia i strzelania z myśliwskiej broni palnej, łowienia sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej oraz łowienia zwierzyny za pomocą ptaków łowczych, za zgodą ministra właściwego do spraw środowiska. Myśliwy, w zależności od czynników zewnętrznych, takich jak: gatunek zwierzyny, pogoda czy ilość posiadanego czasu, ma do wyboru różne rodzaje polowań. Najczęściej wskazuje się dwa typy, w tym artykule zajmiemy się pierwszym z nich – polowaniami indywidualnymi.
Polowania indywidualne – charakterystyka.
W polowaniu indywidualnym uczestniczyć może jeden myśliwy, myśliwy z psem lub myśliwy i pomocnik, ale nie może to być naganiacz. Wprowadzone do przepisów nowelizacje, do tego typu zaliczają także polowanie na stogach na lisy, w którym bierze udział większa liczba myśliwych, jednak zastrzega się, że strzał można oddać tylko do zwierzyny, która odchodzi od stogów.
Do polowania indywidualnego można przystąpić jedynie, posiadając zgodę na odstrzał gatunków, występujących na obszarze, na którym zamierza się polować – wydaje je zarządca lub dzierżawca obwodu. Każdy wyjazd musi być wpisany do księgi ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym, znajdującej się na terenie obwodu łowieckiego. Za polowania indywidualne uznaje się:
-
Czaty (zasiadka).
W ten sposób poluje się na zwierzynę płową, muflony, dziki, drapieżniki, króliki, piżmaki, dzikie kaczki i gęsi oraz grzywacze. Wzbudza najmniej niepokoju w łowisku, a także pozwala na dokładny ogląd sztuki – ocenę jej wieku, kondycji, selekcyjności, łowności. Wybór tego typu, wymaga od myśliwego rozpoznania stałych przejść zwierzyny (wag) i miejsc żerowania, wymusza niejako korzystanie z ambony lub naziemnych stanowisk obserwacyjnych. Niekiedy jako miejsca zasiadki zaleca się specjalne kosze, wyplatane z wikliny, chrustu lub gałęzi.
-
Podchód.
Stosowany najczęściej podczas polowań na zwierzynę płową, muflony, dziki, piżmaki, rzadziej drapieżniki, gęsi i grzywacze. Polega na tym, że myśliwy podchodzi do zwierzyny na odległość, umożliwiającą oddanie celnego strzału. Wymaga od myśliwego dokładnego poznania łowiska, znajomości obyczajów zwierząt, wiedzy z zakresu biologii, umiejętności czytania śladów, sprawności fizycznej i dyskretnego poruszania się w terenie. Wybierając ten typ, należy cały czas obserwować zwierza i zbliżać się do niego bardzo powoli, bezszelestnie, pamiętając o tym, żeby poruszać się pod wiatr. Niezwykle przydatny przy tym rodzaju polowania jest kamuflaż, maskujący naszą obecność.
-
Polowanie po tropie.
Stosowane do polowania na zwierzynę płową, dziki i kuny. Typ ten wykorzystywany jest kiedy spadnie świeży śnieg – wyrusza się (najczęściej rano), obserwując ślady, które zwierzęta zostawiły na śniegu, a które zaprowadzą nas wprost do ich kryjówki.
-
Polowanie z podjazdu.
Stosowane do polowania na zwierzynę płową, lisy, gęsi, kaczki (podryw z łódki). Bardzo efektywne, pozwala na rozległą penetrację łowiska, wykorzystuje słabszą reakcję zwierzyny na pojazd konny niż na człowieka. Wykorzystuje się tutaj lekkie sanie lub linijkę – czterokołowy pojazd konny bez bocznych desek; zabrania się korzystania z samochodów, quadów i motorów. Polega na objechaniu łowiska, po zauważeniu zwierzyny woźnica podjeżdża możliwie najbliżej, najlepiej na odległość strzału, a myśliwy wyskakuje z pojazdu, aby zająć dogodną pozycję. Zwierzyna skupia uwagę na oddalającym się pojeździe, co umożliwia myśliwemu obserwację i pozyskanie. Strzał można oddać dopiero po tym jak pojazd zniknie z pola widzenia celu.
-
Polowanie na wab.
Najczęściej stosowane do polowania na jelenie, drapieżniki oraz kozły. Wymaga od myśliwego znajomości obyczajów zwierząt i samych technik wabienia. Polega na naśladowaniu odgłosów zwierząt lub jej ofiar w celu skłonienia ich do wyjścia z kryjówki tak, aby można było oddać strzał. Zgodnie z Dyrektywą Ptasią, podczas polowania na ptaki, nie można odtwarzać nagrań ich odgłosów ani stosować elektronicznych wabików.
-
Polowanie z norowcami.
Najczęściej stosowane do polowania na lisy, jenoty i borsuki. Jako norowce najczęściej używane są psy myśliwskie – jamniki, teriery. Ich zadaniem jest zmuszenie drapieżnika do opuszczenia kryjówki i w ten sposób ułatwienie myśliwemu jego pozyskania. Podczas tego typu polowania należy zachować bezwzględną czujność przez cały czas, nie wiadomo bowiem, kiedy zwierzyna wyskoczy z nory. Ten rodzaj polowania najlepiej sprawdza się podczas mglistych i deszczowych dni oraz w czasie cieczki lisów.
-
Polowanie na dreptaka / na ptactwo z psem.
Najczęściej poluje się w ten sposób na bażanty, kuropatwy i kaczki. Wymaga od myśliwego dobrej kondycji fizycznej oraz posiadania ułożonego psa. Pies okłada pole, wykonując stójkę, gdy zwietrzy ptaki, co daje myśliwemu szansę na podejście na odpowiednią do oddania strzału odległość. Zadaniem psa jest nie tylko tropienie ptactwa, ale także płoszenie go. Zgodnie z polskim prawem można strzelać wyłącznie do ptaków w locie i aportowanie ustrzelonych sztuk.
Zapraszam do przeczytania drugiej części: polowania zbiorowe
Darz Bór!
- Jak zostać myśliwym? Praktyczny poradnik - 15 września 2023
- Myślistwo i łowiectwo – czy to to samo? - 18 maja 2023
- GSCI PVS-1451 – najbardziej uniwersalny noktowizor świata? - 18 stycznia 2022
Niczego sobie :)
fajne zdjęcie z lisem.
ile osób może uczestniczyć w polowaniu indywidualnym,